EPILOG

                Dzień był niezwykle słoneczny, ale w końcu mieliśmy siedemnastego sierpnia. Siedziałem na ławeczce i huśtałem synka na kolanie. Jego śmiech wywoływał na mej twarzy szczery uśmiech. To właśnie ten mały chłopiec był całym moim światem i powodem do życia – oczywiście do spółki z jego przyrodnimi siostrami. Zaśmiał się po raz ostatni i obrócił przodem do mnie. Wtulił się w moje ramiona, po czym zadał bardzo poważne pytanie.

– Tatusiu, – popatrzył mi prosto w oczy – a jaka była mamusia?

                Moje serce przestało na chwilę bić. Zamrugałem kilka razy, żeby odgonić potok zbierających się pod powiekami łez. Odetchnąłem głęboko i ucałowałem malca w czółko.

– Ana, to znaczy twoja mamusia, była najcudowniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. – westchnąłem – Miałem dwadzieścia siedem lat, jak ją poznałem. Anastazja była o siedem lat młodsza. – uśmiechnąłem się mimowolnie – Wpadłem na nią na ulicy i od razu się zakochałem. Była piękna. – oczami wyobraźni znów ją zobaczyłem – Jakieś dziesięć centymetrów niższa ode mnie. Miała śliczne brązowe włosy do pasa i cudowne, zielone oczy. Jej oczy były jak murawa. Kiedy się złościła, robiły się żywsze, a kiedy się cieszyła, przybierały ciemniejszy, spokojniejszy odcień. Zawsze używała tych samych perfum. Kochałem ten zapach. To była Carolina Herrera 212. Do dziś jeden flakonik stoi na komodzie w sypialni… Prowadziła poważną firmę, ale zawsze jak tylko mogła, uciekała od dress codu. Uwielbiała jeansy i luźne bluzy. – patrzyłem w dal – Podziwiałem ją. Nie wstydziła się okazywać uczuć. Nie obnosiła się z nimi, ale też nie kryła. – oparłem się i gładziłem po głowie synka – Ana kochała piłkę nożną i miała na jej temat sporą wiedzę. Była pierwszą kobietą, której nie musiałem tłumaczyć, co to jest spalony, bo doskonale to wiedziała. Była culé. Całym sercem kochała FC Barcelonę. Uwielbiała przychodzić na Camp Nou i nas dopingować. A ja uwielbiałem te cudowne iskierki, które miała w oczach po każdym wygranym meczu. Była pogodna. Ludzie do niej wręcz lgnęli. Cały zespół traktował ją jak członka rodziny już od początku. Zawsze troszczyła się o nas, kiedy któryś doznał kontuzji. Wiele razy karciła mnie za to, że broniłem z wielkim poświęceniem. Była urocza, kiedy próbowała się na mnie złościć. – zachichotałem – Twoja mamusia była wyjątkowa i zawsze już taka będzie. I zawsze nas kochała, kocha i będzie kochać. Dba o nas, ale już z góry. Byłeś i zawsze będziesz jej maleńkim skarbem, Celio – ucałowałem jego skroń.

– To mamusia nas widzi? – zdziwił się. Wziąłem drobną rączkę pięciolatka i wskazałem na niebo.

– Widzisz tą białą chmurkę? – pokiwał głową – Mamusia jest teraz aniołkiem i siedzi sobie na tej chmurce, wpatrując się w nas – chłopiec uśmiechnął się i pomachał w stronę obłoczka.

– Kocham cię, mamusiu. I nigdy o tobie nie zapomnę – wyszeptał i wszedł do domu. Spojrzałem na niebo i pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

– Kocham cię, Ana. I nigdy nie przestanę. Jeszcze się spotkamy. – szedłem w stronę drzwi, ale odwróciłem się jeszcze raz – Wszystkiego najlepszego z okazji imienin, kochanie.

***

I tak oto kończymy przygodę z "It's just goodbye, it's not the end", a to oznacza, że przyszedł czas nie tylko na pożegnanie, ale też na wyjaśnienia. Zacznijmy może od tytułu. Zapewne część z Was domyśla się po przeczytaniu epilogu, że chodzi tutaj o śmierć głównej bohaterki. Uczucie łączące ją i Javiera nie skończyło się, to nie był koniec, bo Mascherano wie, że jeszcze kiedyś się spotkają, tam po drugiej stronie.

Zaś co do samego opowiadania... Pisało mi się je dość...dziwnie. W pewnym momencie dopadła mnie jakaś blokada, ale poradziłam sobie z nią, pisząc epilog dużo, dużo wcześniej niż zamierzałam. To nie było tak, że pisząc prolog już wiedziałam, że uśmiercę Anastazję - nie. Po prostu tak jakoś wyszło. :p To moje pierwsze opowiadanie bez szczęśliwego zakończenia, a czy ostatnie? Tego nie wie nikt.

Długo kazałam Wam czekać na ten rozdział, ale mam niespodziankę. Otóż ruszyłam z blogiem, na którym znajdziecie wszelkie nowości (starości także XD) - zarówno twórcze, jak i odnoszące się do mojego prywatnego życia. Zapraszam serdecznie: http://lilas-word.blogspot.com/ Ale to nie koniec! Równocześnie z ostatnim wpisem tutaj, rozpoczynam nową historię, którą znajdziecie tutaj: http://ni-los-anos-ni-los-contratiempos.blogspot.com/. Bardzo ładnie Was proszę o wyrażanie swoich opinii, komentowanie - zarówno tutaj, jak i na nowych blogach. Dla Was to chwila, a dla mnei wielka motywacja. :D

A teraz, tak już na koniec końców piszcie, co macie na sercu po przeczytaniu tego epilogu i całego opowiadania.

Buziaki! <3