IV

Znowu siedzę w biurze i zajmuję się rozliczeniami. Ściągam okulary i wyjmuję z torebki wibrujący telefon. Przyglądam się ukazującemu się na wyświetlaczu numerowi. Nie znam go i normalnie odrzuciłabym połączenie, ale coś mi mówi, żebym jednak odebrała. Tak też czynię.

– Tak, słucham? – odzywam się.

– Panna Anastazja Milik? – pyta rozmówca. Chyba powinien wiedzieć do kogo dzwoni, mam rację? Już chcę mu to wygarnąć, ale powstrzymuję się.

– Przy telefonie.

– Z tej strony Josep Maria Bartomeu. Pamięta mnie panienka?

– Ależ oczywiście. W czym mogę pomóc? – uśmiecham się sama do siebie.

– Wczoraj mieliśmy spotkanie i stwierdziliśmy, że chcielibyśmy nawiązać współpracę z reprezentowaną przez panienkę firmą.

– Cieszę się – przyznałam.

– Na początek chcielibyśmy dać do renowacji najbardziej zaniedbane meble, które od lat nie były zmieniane. Jeśli poradzą sobie z tym państwo, to damy wam kolejne zlecenia.

– Nie ma problemu. Kiedy mogłabym przyjechać obejrzeć meble?

– Myślę, że w poniedziałek około godziny ósmej byłoby dobrze, bo o dziesiątej zaczyna się trening. Od razu podpisalibyśmy umowę…

– Oczywiście. Zaraz ją przygotuję.

– Tylko to nie będzie u mnie. Meble pochodzą z biura pana Luisa Enrique, ale pojawię się, żeby podpisać umowę.

– W porządku. Czy od razu będziemy je zabierać, czy…? – urywam.

– Tak. Może panienka zabrać swoich ludzi. W takim razie do zobaczenia.

– Do zobaczenia. – żegnam się – Lorena!

– Tak, pani prezes? – wbiega do mojego biura.

– Zwołaj mi tu proszę chłopaków.

– Coś się stało? – jest wyraźnie zmartwiona.

– Tak. – robię dramatyczną pauzę – Dostaliśmy to zlecenie!

                Moi pracownicy najwidoczniej bardzo się cieszą z tego kontraktu, bo skaczą jak durni. Ja z kolei dzwonię do Marka, żeby pochwalić się moim osiągnięciem. Cieszy się razem ze mną, ale jest też pełen obaw, czy uda nam się sprostać wymaganiom klubu, a zwłaszcza zarządu. Pocieszam go, mówiąc, że mamy tu świetny zespół i ja sama wszystkiego dopilnuję – nawet załadunku i transportu.

*

                Ten poranek zasadniczo różni się od wszystkich poprzednich. Mimo dosyć ponurej jak na stolicę Katalonii pogody, wstaję uśmiechnięta. Wypijam dużą latte, odbębniam poranną toaletę, maluję się i ubieram. Wybieram zwykłe, ciemne jeansy, a do tego granatową bluzeczkę z białym napisem: „SOME PEOPLE JUST NEED A HIGH–FIVE” oraz balerinki w tym samym kolorze. Opuszczam radośnie mieszkanie i spoglądam w niebo z nadzieją, że obejdzie się dziś bez deszczu. W innym wypadku trzeba będzie najpierw zabezpieczyć meble, zanim chłopcy je przeniosą do busa, a to wydłuży czas załadunku. No, ale na wszelki wypadek musimy zabrać folię.

                Pod siedzibą firmy sprawdzam po raz setny, czy mam wszystko, co potrzebne. Wsiadam do mojego A5 Coupe i wyruszam w drogę. Chłopcy grzecznie jadą za mną. Jako że nie ma zbyt wielkich korków, po kilkunastu minutach jesteśmy już pod Camp Nou. Wspomnienia znowu wracają… Ale STOP!!! Jesteś w pracy! Od ciebie zależy przyszłość firmy – karcę się w myślach.

– To co? – pytam Diego, Paco i Lalo – Gotowi? – posyłam im przepełniony radością i satysfakcją uśmiech.

– Tak jest, szefowo! – odpowiadają jednogłośnie.

– No to chodźmy. Zapraszam za mną – i po raz kolejny już przekraczam próg tego cudownego miejsca.

Od razu kieruję się w stronę biura głównego trenera pierwszego zespołu. Dobrze pamiętam, gdzie ono się znajduje… Po chwili jesteśmy już na miejscu. Drzwi są uchylone, więc wchodzę do środka, a oni spoczywają w recepcji. Za biurkiem siedzi ponad czterdziestoletni brunet, a na fotelu obok Josep. Postanawiam się uprzejmie z nimi przywitać.

– Dzień dobry panom – mówię.

– O, panienka Anastazja. Miło znów panienkę widzieć. – prezydent podchodzi do mnie i delikatnie całuje moją dłoń, a ja się rumienię – Luis, poznaj tę cudowną Polkę, która odmieni nasze meble.

– Miło mi. – podaje mi dłoń – Luis Enrique.

– Anastazja Milik. – uśmiecham się delikatnie – To jak? Możemy zaczynać? – pytam i przystępuję do pracy.

– Więc dajemy wam to, to, to, tamto, to i tamto też – zaczyna wyliczać trener.

                Robię kosztorys dokładnie przyglądając się przedmiotom i notując wszystkie uwagi Enrique. Wtem dzwoni komórka Bartomeu. Odbiera i zaczyna z kimś żywo dyskutować.

– Panienko Milik, przykro mi, ale będę musiał już lecieć. Nie potrafią się beze mnie obejść. – ukazuje rządek białych zębów – Zresztą pewnie sama panienka wie, jak to jest. Więc może zróbmy tak, że ja się tu podpiszę na tych papierach, a Luis wszystko sprawdzi i to jego podpis będzie decydujący, dobrze?

– Nie ma problemu.

                Po chwili prezydent klubu zostawia mnie samą ze szkoleniowcem. Dokańczam wycenę i przedstawiam mu wszystkie szczegóły.  Z uznaniem kiwa głową.

– Jestem pod wrażeniem. Nigdy w życiu nie widziałem takiego przygotowania. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz sama tego wszystkiego dźwigać. – szybko się reflektuje – Przepraszam, mogę ci mówić po imieniu?

– Pewnie. A co poprzedniego pytania, to… No wiesz, jestem przygotowana na wszystko. Nie takie rzeczy się robiło. – śmieję się – Ale spokojnie, dziś zajmą się tym moi pracownicy. Dobra, to ja ich już wołam, żeby zaczęli znosić meble, a my zaraz podpiszemy umowę.

                Po chwili wracam z chłopcami i wszystko im tłumaczę. Zwracam uwagę na niezwykle cenną sofę.

– Tylko błagam was, ostrożnie! – pouczam.

– Spokojnie, szefowo – śmieje się Diego.

– Pani prezes nam nie ufa? – szczerzy się Lalo.

– Będzie dobrze, szefowo – wtóruje im Paco.

– Dobra, dobra. Jeśli pan Enrique nie będzie zadowolony to nie dość, że nie dostaniecie premii, to jeszcze zaleziecie za skórę najlepszej na świecie drużynie, która dla Katalończyków jest poniekąd wszystkim. Już! – krzyczę – Do roboty!

– Widzę, że zły szeryf się w tobie odzywa – zanosi się śmiechem Asturyjczyk.

– Cóż, w końcu jestem „panią prezes”. – maluję w powietrzu cudzysłów – Dobra, to teraz podpisz mi się tu, tu i tu. – pokazuję wyznaczone miejsca – Ja też zaraz zrobię to samo – dodaję.

                Trener bierze do ręki długopis i robi to, o co go poprosiłam. Teraz moja kolej. Składam mój autograf obok pozostałych gryzmołów. Ci faceci nie mają zbyt pięknego charakteru pisma. Kiedy dochodzę do ostatniej strony umowy, czynność nagle przerywa mi zasapany Paco.

– Co dalej?

– Fotele. – pokazuję i po jego wyjściu kontynuuję uzupełnianie dokumentów  – Dobra. To jest dla mnie, a to dla ciebie i Josepa – wręczam mu plik kartek.

                Podajemy sobie ręce w znaku dobicia interesu. Z holu dochodzą nas śmiechy. Słyszę jakiś męski głos. Ktoś zwraca się do Luisa, choć jeszcze nie jest w biurze.

– Trenerze, a co tu za ludzie nam meble wynoszą? O czymś nie wiemy?

                Do środka wchodzą dwaj piłkarze. Śmieją się, ale milkną na mój widok. Stoję do nich plecami.

– Ana? – słyszę słaby, pełen niedowierzania głos, który rozpoznałabym wszędzie. Odwracam się do przybyszy i delikatnie uśmiecham.

– Cześć – to jedyne no co mnie stać, po tak długiej przerwie.

– Co ty tu robisz? – pyta Gerard.

– Pracuję – kąciki moich ust unoszą się nieznacznie.

– No właśnie, panowie. Anastazja pracuje, a wy? Czemu się nie przebieracie? Zaraz zaczynamy trening – odzywa się trener.

– Bo my mieliśmy do trenera sprawę, ale teraz to już nie ma znaczenia – rzuca Alves.

– Szefowo! – drze się Lalo – Wszystko zapakowane. Jesteśmy gotowi do wyjazdu.

– To dobrze – posyłam słaby uśmiech.

– A… Szefowo? – drapie się po głowie – Bo myśmy sobie tak z chłopakami pomyśleli, że skoro wyrobiliśmy się tak szybko, to może załatwiłaby nam szefowa w nagrodę jakieś bilety na mecz? – robi minę kota ze „Shreka”.

– Dobra, dobra. Już ja znam te wasze numery. – śmieję się – Pomyślimy. A teraz jedźcie już do firmy i delikatnie, ale to delikatnie i uważnie przygotujcie meble do renowacji, dobrze? I widzimy się jutro.

– No dobrze. To szefowa już nie wraca do biura?

– Nie. Mam jeszcze kilka spraw do załatwienia na mieście. Ale dziękuję, że tak się przejmujecie moją skromną osobą. Do jutra – macham mu na pożegnanie.

– „SZEFOWO”?! – wykrztusza z siebie Brazylijczyk.

– Tak się mówi, jeśli ktoś prowadzi firmę – zauważa Enrique.

– Firmę? Czyli przeprowadziłaś się do Barcelony? – niedowierza Gerard.

– Piqué, co ty takie dziwne pytania zadajesz? Jak się prowadzi firmę, to zazwyczaj mieszka się w pobliżu jej siedziby – znowu wtrąca się trener.

– Tak, mieszkam tu. No, a teraz panowie pozwolą, że ja już pójdę, bo spieszę się na kolejne spotkanie. – pakuję do torebki umowę i poprawiam bluzkę – Zadzwonię, jak już wszystko będzie gotowe. Do zobaczenia – żegnam się z Luisem i mijam w drzwiach dwóch piłkarzy, którzy stoją jak słupy soli.

                Zbiegam po schodach, próbując powstrzymać łzy. Jednak czuję jak mimowolnie oczy zaczynają mi się szklić. Robię głęboki wdech, gdy opuszczam mury niezwyciężonej świątyni piłki nożnej. Zwalniam kroku i czuję jak ktoś mnie obejmuje w talii. Odruchowo łapię za jego dłonie. Wiem, że przytula mnie Daniel. Delikatnie odwracam się w jego stronę. Wpatrujemy się w swoje oczy. W końcu nie wytrzymuję i po moim policzku spływa łza, którą w oka mgnieniu wyciera Alves. Zarzucam mu ręce na szyję i mocno się niego wtulam.

– Dani. – szepczę – Przepraszam.

– Ana, nawet nie masz pojęcia, jak ja się za tobą stęskniłem. Zresztą nie tylko ja – dodaje, kiedy się od siebie odklejamy.

– Dani, dobrze wiesz, że to nie tak… – zaczynam.

– Wiem, wiem. Czyli to prawda? Wróciłaś?

– Tak. Na stałe. Przynajmniej taką mam nadzieję – próbuję wysilić się na jakikolwiek uśmiech, ale chyba niezbyt mi to wychodzi.

– Czemu mi nie powiedziałaś? – wydaje się być zawiedziony.

– Cholera, Alves. Nawet nie masz pojęcia, ile razy miałam już wpisany na wyświetlaczu twój numer, ale w ostatniej chwili tchórzyłam. Myślałam, że tak będzie lepiej. W końcu to duże miasto i nie powiedziane, że musielibyśmy gdzieś na siebie wpaść.

– Chyba sama w to nie wierzysz. – mruczy – Możemy się spotkać?

– Przepraszam, ale spieszę się. Praca wzywa – chcę udać się do auta, ale Brazylijczyk łapie mnie za nadgarstek.

– Poczekaj. Twoja firma zajmuje się renowacją skór, tak? – kiwam głową w geście potwierdzenia – No, a moja kanapa wymaga czegoś takiego. Pomożesz?

– Oj, Dani, Dani. – śmieję się – O której kończysz jutro trening?

– O drugiej.

– Okay, to będę u ciebie przed trzecią. Mieszkasz tam gdzie dawniej?

– Tak.

– To do zobaczenia – całuję go subtelnie w policzek i odchodzę.

                Wszystko jest pięknie, cacy, a tu nagle – BUM! Dlaczego zawsze jest tak samo? I dlaczego zawsze przydarza się to właśnie mnie? Szczęście omija mnie szerokim łukiem, czy może właśnie na odwrót?

                Bardzo stęskniłam się za chłopcami i właśnie dlatego, kiedy zobaczyłam ich w biurze Enrique moje serce zaczęło bić szybciej. Cieszyłam się i bałam jednocześnie. Nie miałam pojęcia, jak mogą zareagować.

*

                Jadę w tak świetnie znanym mi kierunku. Z każdą minutą, a nawet sekundą zaczynam się coraz bardziej denerwować. Zaciskam mocno ręce na kierownicy. Po jaką cholerę ja się tam wybieram?! A co jeśli on powie Mascherano? Nie, nie zrobi mi tego… Mimo wszystko nadal mnie lubi – przynajmniej takie odnoszę wrażenie. No chyba, że zaprasza mnie do siebie po to, żeby zamknąć mnie w ciemnej piwnicy i zabić za moje występki.

                Ubrana w „podarte”, obcisłe jeansy, czarną koszulkę z napisem głoszącym „HELLO FRIDAY” oraz kolorowe Adidasy parkuję pod jedną z okazalszych w tej dzielnicy willi, wyciągam ze stacyjki kluczyk, łapię torebkę i wysiadam. Powoli zmierzam do drzwi. Zamykam oczy i naciskam dzwonek. Słyszę jak ktoś nadchodzi. Drzwi się otwierają, a w nich stoi uśmiechnięty Brazylijczyk.

– Ana! Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że przyszłaś – od razu bierze mnie w swoje objęcia, a ja się temu poddaję.

– Oj, Dani, Dani. Może zanim mnie udusisz tym swoim uściskiem, to najpierw dasz mi odnowić twoje meble, co? – śmieję się.

– Wchodź, Mała. Kawy? – pyta zmierzając w kierunku kuchni.

– Poproszę. Pamiętasz jeszcze jaką?

– Jakże bym śmiał zapomnieć – posyła mi promienny uśmiech.

                Wraca do salonu, gdzie siedzę na jednej  kanap i podaje mi kubek z dawką kofeiny. Biorę łyka i podświadomie się uśmiecham. Piłkarz zajmuje miejsce tuż obok mnie. Patrzy na widok na oknem.

– Dobra, Alves. Mów, o czym chciałeś rozmawiać, bo raczej nie o meblach. Są nowe – unoszę wysoko brew.

– No tak, niedawno je kupiłem, ale myślałem, że inaczej nie zgodzisz się mnie odwiedzić – mówi patrząc mi prosto w oczy.

– Pewnie bym się nie zgodziła – przyznaję mu rację.

– Ana, dlaczego nas zostawiłaś? – wyrzuca z siebie, a ja prawie krztuszę się kawą.

– Dani… – zaczynam – To nie takie proste…

– Nie kochałaś go? – przypatruje mi się wyczekująco – To mogłaś z nim zerwać, ale nie musiałaś wyjeżdżać!

– Daniel, do cholery! Myślisz, że to była dla mnie łatwa decyzja?! Nie. – ściszam ton – Kochałam go, naprawdę go kochałam i nie chciałam, żeby przeze mnie cierpiał. Dlatego wyjechałam. Uznałam, że tak będzie lepiej – czuję jak szklą mi się oczy.

– No dobrze, ale nie mogłaś się odezwać? Nawet życzeń świątecznych nie przysłałaś – zarzuca mi.

– Nie miałam pojęcia, czy będziecie chcieli mieć ze mną do czynienia – mówię ledwie słyszalnie.

– Mała, – łapie mnie za brodę – zawsze będziesz dla mnie ważna – przytula mnie mocno.

– Dziękuję – daję mu buziaka w policzek i podnoszę się z siedziska.

– A ty dokąd?

– Na spotkanie. Wiesz, niektórzy muszą się napracować, żeby mieć, co jeść, a nie jak ty – śmieję się.

– A dasz mi chociaż do siebie jakiś numer? Przecież możemy się chyba spotykać? – prosi, niemalże błaga. Wyciągam wizytówkę i kładę ją na stoliku – Dalej go kochasz?

– Głupie pytania zadajesz, wiesz? – posyłam mu całusa i wychodzę, machając. Czas wrócić do żywych.

                Jestem zdania, że nic nie dzieje się bez przyczyny. To niespodziewane spotkanie z Piqué i Alvesem też ma jakiś cel. Nie wiem jeszcze jaki, ale prędzej czy później to wyjdzie na jaw. Tylko co teraz? Wiem, że nie uda mi się już uciec przed przeszłością. Przed Danim na pewno. I znowu się zacznie… Ale może to i dobrze? Oni wszyscy byli, są i będą częścią mojego życia – niezależnie od wypadków.